مازیار میری
یکی از پرسروصداترین فیلم‌های جشنواره امسال را ساخت. «پاداش سکوت» با عده زیادی از بازیگران این سینما تثبیت موقعیت مازیار میری به عنوان کارگردانی بود که می‌تواند یک پروژه بزرگ را هدایت کند. فیلم میری را هم مردم دوست داشتند و هم منتقدان.
بیژن میرباقری
فیلمش را در اصل برای تلویزیون ساخته بود، ولی «روز برمی‌آید» آن‌قدر خوب شده بود که به بخش مسابقه جشنواره راه پیدا کند. میرباقری قبل‌تر
«ما همه خوبیم» را ساخته بود و با این فیلم ثابت کرد چه میزان در کارش پیشرفت کرده است.
مهدی کرم‌پور
هم نسل دو فیلم‌ساز قبلی با این که در جشنواره فیلم نداشت، اما در هیات انتخاب حاضر بود و بخشی از روحیه جوانانه بخش فیلم‌های کوتاه و مستند امسال حاصل همین حضور بود. او مثل گذشته، تیزرهایی برای جشنواره ساخت و جلسات نقد و بررسی فیلم‌ها را هم اجرا کرد.
بهرام توکلی
با «پابرهنه در بهشت»، کشف جشنواره بیست‌وپنجم بود. فیلمی خوش‌ساخت که به نظر نمی‌رسید خامی یک کار اول را داشته باشد. فیلمی حرفه‌ای با مختصات تولید درست که نشان داد توکلی فیلم‌سازی حرفه‌ای در بدنه سینمای ایران خواهد شد.
رضا میرکریمی
به عنوان تهیه‌کننده پروژه «فرش ایرانی» کاری بزرگ انجام داد و پانزده کارگردان سرشناس ایرانی را دور هم جمع کرد تا بزرگ‌ترین مستند تاریخ ایران ساخته شود. میرکریمی در عین جوانی، حالا یک چهره سرشناس در سینمای ایران است.
